တို႔တေတြပိုင္တဲ့ ေျမထဲ
အာဏာရွင္ေမြ႕ေလွ်ာ္
ေမြ႕ေပ်ာ္ခဲ့တာလည္း ၾကာခဲ့ျပီေပါ့..။
ေၾသာ္....တို႔ႏိူင္ငံရဲ့ လြတ္လပ္ေရးေတာင္
အဘိုးအိုအရြယ္ေရာက္
ေျမးေတြလည္းအေတာင္ေပါက္
ျပည္ျမန္မာရဲ့ အနာဂတ္ဟာ
အိပ့္မက္ဆိုးေတြနဲ႔ အိပ့္မက္တေစ ၦ
ေျခာက္လွန္႔လို႔ေနဆဲ ေျခာက္လွန္႔လို႔ေနျမဲ..။
ႏွစ္ေထာင့္ဆယ့္ႏွစ္ ျပတင္းတခါးကေန
အတိတ္ကိုငဲ့ၾကည့္ လိုက္ေတာ့
ဝင္းဝါေနတဲ့ ျပည္ျမန္မာဟာ
အ.......လာ.........လား
ဒဏ္ရာေတြျပည့္နွက္လို႔ ေနေရာ႔လား..။
ဒီလိုနဲ႔....ေဆးဆရာမဟုတ္တဲ့ ငါဟာ
ေဆးပညာ သင္ယူဖို႔အတြက္
ေတာတြင္းျမိဳ႕ပါ ေနရာအႏွံ ငါေရာက္ခဲ့တယ္..။
ဒဏ္ရာဗလပြနဲ႔ အမိျမည္ကို
ေဆးကုဖို႔ ၾကိဳးစား ေနအခိုက္
အုတ္နံရံနဲ႔ တိုင္တိုင္ေတြၾကား
မၾကာဆိုသလို
ငါ- ေရာက္ေရာက္သြားတယ္..။
ဒီအတြက္...ေပးဆပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိ
ငါ့ရင္ထဲ အျပည့္ရွိေနေတာ့
ေမြ႕ေလွ်ာ္ျခင္းကင္းမဲ့တဲ့ သံတိုင္နဲ႔ နံရံအၾကား
ငါဟာ ေန႔သစ္မ်ားစြာကိုထုဆစ္
ပုဇင္းရင္ကြဲအသံေတြနဲ႔
ညေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္သန္းရင္း
မလင္းတလွည့္ လင္းတလွည့္
ျပည္သူေတြရဲ့ ဘဝမ်ားစြာကို ကယ္ထုတ္ဖို႔
ငါဟာ ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးကို
အပတ္တကုတ္ ၾကိဳးစားအားထုတ္လို႔ေနျမဲ..။
အမွား အမွန္ကို ေရွ႕ေနငွါးရမ္းျပီး
တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း
စကားျပန္နဲ႔ ရွင္းျပေျဖရွင္းေနရတဲ့
ေခတ္ညစ္စနစ္ဆိုးထဲမွာ
ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္တဲ့
စစ္လက္နက္ပုခံုးထမ္း လူေတြ
ေန႔သစ္မ်ားစြာရဲ့ အနာဂတ္ကိုဝါးျမိဳ
အေနေခ်ာင္ျပီး ေခါင္းေရွာင္
လူသတ္လက္နက္ကိုင္သြယ္ျပီး
အေမွာင္ေခ်ာင္ခိုေနၾကမယ့္ အတူတူ
ျပည္သူေတြကိုေဖးကူ လြတ္လပ္ေရးကို တဖန္
ငါတို႔တေတြနဲ႔ အတူတူ ျပန္လည္အရယူၾကပါစို႔....လား..။
by: ko baloi
No comments:
Post a Comment